Friday, January 30, 2015

ၾကည္ေအး ၏ ကဗ်ာမ်ား

မ်က္လံုးတာရာ

မည္းေကာ့မ်က္ေတာင္၊ ညအေမွာင္၀ယ္
ျမေရာင္အဟပ္၊ ေရာင္စံုစပ္၍
ဖ်ပ္ဖ်ပ္ၿပိဳးျပက္၊ တခဲနက္မွ်
၀င္းလက္မည္လို၊ ထိန္မည္လိုႏွင့္
ဆိုငိုမတန္႔၊ ဆန္႕တငံ့လွ်င္
မဆန္႔အာသာ၊ မေျပလာေအာင္
တာရာမလင္း၊ ထိန္မ၀င္းခဲ့
ရုတ္ျခည္းဖိတ္ဖိတ္၊ ရုတ္ျခည္းမိွတ္သို႔
ခ်စ္စိတ္လႊမ္းဖံုး၊ ေၾကာ့မ်က္လံုးလွ်င္
ႏွလံုးစာနာ၊ တည္ေမတၱာႏွင့္
ခ်စ္မွာလိုလို၊ သစၥာဆိုလို႔
ရႊင္ခ်ဳိ၀င္းပ၊ ျပံဳးရာကလွ်င္
မုန္းလွသည့္ပံု၊ ညိွဳးျပန္တံု၏
မႈန္ကာသာကာ၊ မႈန္သာကာတည့္
တာရာမ်က္လံုး၊ ျမတႏႈန္းသည္
အျပံဳးတစ္ခ်က္၊ မုန္းတစ္ခ်က္
မလက္ျပန္ခ်ည္၊ လက္ျပန္ခ်ည္။         ။
                                                                   ၾကည္ေအး
                                                                   တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၆
                                                                   ၾသဂုတ္၊ ၁၉၄၇
                                                                   ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွ


မိခင္မ်က္ႏွာ

လြရရြတည့္
ျဖဴဆြေငြ႕ျမွင္၊ ေၾကြဆံပင္လည္း
ေျပစင္အလွ၊ ျခယ္မသ၍
သြယ္လ်ေပ်ာ့ေပ်ာ့၊ ေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္
မေၾကာ့မလႊား၊ ေလ်ာ့သာပါးသည္
တရားရဟန္း ညိွဳးႏြမ္း၏ ။

လြန္႔ရရြန္႕တည့္
တိမ္ညြန္႔တိမ္လိႈင္း၊ ပတ္ေကြ႔၀ိုင္း၍
ျပာမိႈင္းမိုးေဗြ၊ ေၾကာင္းရစ္ေခြသို႔
အေရလ်လ်၊ အစင္းထ၏
ေလ်ာက်ခ်ဳိင့္၀င္၊ ရိုးသားတင္သည္
ပါးျပင္မျပည့္ တြန္႔လိပ္၏ ။

ျပံဳးမ်က္ႏွာလွ်င္
ဇရာႏွိပ္စက္၊ မည္သို႔ဖ်က္လည္း
မ်က္လံုးအလည္၊ “အျပံဳး” တည္၏
ခ်ဳိၾကည္ႏႈတ္ခမ္း၊ “အျပံဳး” သန္း၏
ၿငိမ္းခ်မ္းေမတၱာ၊ မယွဥ္သာတည့္
မ်က္ႏွာလျပည့္၊ ထြန္းစည့္စည့္လွ်င္
မိခင့္မ်က္ႏွာ၊ ျမႏွယ္သာသည္
႐ႈကာမ၀ႏိုင္တကား။    ။
                                                                   ၾကည္ေအး
                                                                   တာရာမဂၢဇင္း၊ အတဲြ ၁၊ အမွတ္ ၇
                                                                   ေအာက္တိုဘာလ၊ ၁၉၄၇
                                                                   ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွ


ေဆာင္းေပါက္ေတာ့မည္

ယခု စိုးသည္
မိုးသက္ကုန္ေျမာက္
ေဆာင္းလေပါက္က။

လယ္ခင္းရွင္သည္
တံစဥ္ထက္ထက္၊ ေခၽြးစက္စက္ႏွင့္
လယ္ထြက္ေကာက္ပင္ ရိတ္ေတာ့မည္။

ေဆာင္ေတာ္ကူးလည္း
ပြင့္ဖူးဆုပ္ခဲ၊ ကိုင္းကိုဆြဲ၍
တြဲလြဲရိုးရီ စီးေတာ့မည္။

ၿမိဳင္တစဥ္မွာ
သစ္ပင္ေက်းငွက္၊ အားသစ္တက္၍
ႏွင္းစက္ေငြရည္ ေသာက္ေတာ့မည္။

ေျမာက္ျပန္ေလလွ်င္
ေဟမန္ရတု၊ ကဗ်ာစုကို
အႏုအယဥ္၊ တန္ဆာဆင္၍
ရႊင္ရႊင္က်ဴးေတာ့မည္တကား။  ။
                                                                   ၾကည္ေအး
                                                                   တာရာမဂၢဇင္း၊ အတဲြ ၁၊ အမွတ္ ၈
                                                                   ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွ

ခရီးေ၀ယံ

လဆီကို ေလယာဥ္စီးလို႔
ခရီးထြက္ရေအာင္
လိုက္လွည့္ပါေမာင္၊
၀ဋာေတာင္ျပာေရာင္ဆီ . . . မွန္း။

ေတးခ်ဳိခ်ဳိ ႏွစ္ကိုယ္လြင့္မယ္
ေလႏွင့္လိုက္ယြန္း။

ႏွင္းေငြ႕မႈန္ျပန္႔က်ဲလို႔
ပုလဲအေပၚတြင္
အထဲျပာမင္
ဆံုးမျမင္ ေကာင္းကင္ျမက္ခင္း
ဖိတ္ရႊန္း နဂါးေငြ႕
လမ္းေကြ႕ကိုဆင္း။

အျဖဴမွာ ေငြဇာသတ္တဲ့
တိမ္အထပ္ ေ၀ျပာျပာ
ေရာက္ေတာ့တဲ့ခါ
တန္႔ရပ္ေတးလႊာ ပ်ာကရာရုန္း
တိမ္ရိပ္ခိုရင္ လြတ္မယ္
တြတ္တြတ္ တူပုန္း။

မပုန္းႏိုင္ အမိဖမ္းေတာ့
လခ်မ္းသူ ငါအရင္
ေျပးခဲ့ျပန္လွ်င္။

လေငြမွ်င္၊ ဒန္းဆင္ကာလႊဲ
လေကြး ေငြရည္စို႔မွာ
ထိုင္လို႔တူတြဲ။
ရြက္စံုေရာင္စံုၾကြတဲ့
ျပံဳးပပ ျမ၀တ္ၾကည္။

ပန္းရံုအလယ္၊
ၾကယ္ပြင့္ေတြစည္၊ ၾကယ္ရည္ေတြလူးလို႔
ၾကယ္အငံု ၾကယ္အဖူးနဲ႔
ၾကယ္ပြင့္ေတြ ခူးစို႔။     ။
                                                                   ၾကည္ေအး
                                                                   တာရာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၉
                                                                   ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွ


ေျဖရခက္တယ္

“ႏႈတ္ပဥၹင္ ခင္မလွစ္ခ်င္လဲ့
ခ်စ္ရင္ျဖင့္ ျပံဳးလွည့္ပါ” တဲ့။

တစ္ေန႔ ႏွစ္ကိုယ္ၾကံဳေတာ့၊
ေမ မယံု မပံုေသးသူက
ေျဖသာရံု တဖံုေမးၿပီမို႔၊
အေတြးခ်ာခ်ာလည္လို႔
စိတ္မတည္ၾကည္ မခ်မ္းနဲ႔
ႏြမ္းမိေခြလာ။

ရင္မလင္းေပမယ့္
အသြင္တင္းပါလို႔
ဟင့္အင္းကြယ္ ျငင္းမယ္ျပဳျပန္ေတာ့
သူ႔မ်က္ႏွာ မိႈင္တေငးကိုမွ
အေတြးနဲ႔ ျမင္ရာမွာ
ေတြလာမိ စိတ္ထား။

ေပ်ာ္လည္းမရႊင္
အခ်စ္ သည္ဟာထင္ရဲ႕
သြင္စံပယ္ စင္ၾကယ္ခ်စ္လိုနဲ႔
ဆင္းပလီ ႏွင္းဆီခ်စ္ေလလား
သည္ေမတၱာ မည္မမွည့္ႏိုင္ဘု
ေတြးလွည့္ပါ ပူမဆံုးၿပီမို႔
ေဆြးျပည့္သူ ေ၀တႏႈန္းရယ္နဲ႔
ျပံဳးရမွာလား၊ ဖံုးရမွာလား။       ။
                                                                   ၾကည္ေအး
                                                                   တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၂
                                                                   အမွတ္ ၁၊ ၁၉၄၇
                                                                   ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွ


ေရႊလိႈင္း

ေငြရည္စိုစို၊ လေရာင္ယိုကို
ေသာက္ခ်ဳိျပံဳးျပ၊ ႏွလံုးျမ၍
ႏံုးလ်ညြတ္ႏႈး၊ ညဥ့္အဦးမွာ
ေမ့မူးလုလု၊ စိတ္ကူးႏုႏွင့္
ခ်စ္သူစံရာ၊ ေစာင့္ၿမဲခါ၀ယ္
ေရာက္လာတစ္ကိုယ္ခ်င္းတကား။

အို လွပါဘိ၊ လူးလြန္႔အိ၍
ေငြ၏ ႏုရည္၊ သြန္းလွည့္လည္မွာ
ေရႊျခည္ရႊင္ရႊင္၊ ေရႊမွ်င္ေကြးေကြး
ေရႊေရးတြန္႔တြန္႔၊ တြန္႔ရရြန္႔လွ်င္
လိႈင္းညြန္႔လဲ့မႈန္၊ ေလအၾကံဳ၀ယ္
သိုင္းျခံဳငါ့အား ေပြ႕ႀကိဳ၏ ။

ေရႊလိႈင္းေကာ့ပ်ံ၊ ေငြေရာင္ခံလွ်င္
လွ်ံလွ်ံလက္ရႊန္း၊ လွရက္လြန္းသည့္
ေငြမႊန္းသည့္ေရႊ၊ ေရႊမႊန္းေငြလို
ႏွစ္ေထြေရာစု၊ လွခ်င္းလုေသာ္
ရႈမိေလေလ၊ စိုက္ေငးေတြသည္
အို ေရႊလိႈင္းေလာ၊ ေငြလိႈင္းေလာ။
အျပံဳးဆြတ္ဆြတ္၊ ႏွလံုးလြတ္ႏွင့္
ေကြ႕ပတ္ရစ္လည္၊ လိႈင္စည္စည္ကို
တမ္းမည္စိတ္တြင္၊ နမ္းလိုခ်င္၍
ငါလွ်င္ တုန္လႈပ္၊ မခ်ဳပ္တီးႏိုင္
ယိမ္းယိုင္တပ္မက္၊ မွားရွဴသက္ႏွင့္
ကမ္းလိုက္တူရူ၊ လွမ္းလိုက္ယူတည့္။

ႏုသည့္အေတြ႕၊ လိႈင္းအေကြ႕ေပၚ
ခ်မ္းေျမ႕ၾကည္သာ၊ လွမ်က္ႏွာလွ်င္
အာကာအလွ်ံ၊ ေနာက္ကားခံ၍
လြတ္ခံေငြေသာ္၊ ရုတ္ျခည္းေပၚသို႔
ေမ့ေပ်ာ္မိေအာင္၊ ျပံဳးအေလွာင္ႏွင့္
ဟန္ေဆာင္အၾကည့္၊ လြန္႔၍လွည့္စဥ္
ေလ၏အပင့္၊ လိႈင္းလည္းလြင့္၏
ပန္းခက္စိပ္စိပ္၊ ေရႊလိႈင္းလိပ္လွ်င္
ေငြရိပ္အခို၊ ေရႊမည္လိုႏွင့္
အညိဳသို႔လု၊ တစ္၀က္ႏု၍
တစ္စုအရင့္၊ ဖြာရာလြင့္သည္
ႀကဲပြင့္ေပ်ာင္းရွည္၊ ေလတြင္စည္တြင္
ေ၀့လည္ခ်စ္သူ ဆံႏြယ္တကား။

ရမၼက္ျပင္းပူ၊ စိတ္ဆံုးဆူ၍
ျပံဳးမူမပ်က္၊ ငါ့ခ်စ္သက္ကို
ပိုက္ဖက္ယူမိ၊ မခံခ်ိႏွင့္
စိတ္၏ ေစရာ၊ လိုက္အပါ၀င္
ကမၻာကိုေမ့၊ ႏွစ္ကိုယ္ေတြ႔မွ
ေမြ႕ေမြ႕ၾကည္လွ်မ္း၊ ရိႈက္ရိႈက္နမ္းသည္
လွမ္းသူကိုလည္း၊ လိႈင္းကိုလည္း။        ။
                                                                   ၾကည္ေအး
                                                                   တာရာမဂၢဇင္း၊ အတဲြ ၂၊ အမွတ္ ၈
                                                                   ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွ

ဧရာမွာ ေဗဒါပြင့္

ဧရာမွာ ေဗဒါပြင့္
ရြက္လႊင့္လို႔ ဆိုင္ဆိုင္။
ခပ္တက္ ၿပိဳင္ၿပိဳင္
နီလာခိုင္ ၾကည္ျပာၿမိဳင္ေပရဲ႕။

ေဗဒါ ဧရာေၾကာမွာ
ေမွ်ာလို႔ ေပ်ာ္ငဲ့။

ေလအၾကံဳ ေရစုန္ေျပးလို႔
ေလွကေလး ေဗဒါ။

ကမ္းေကြ႕လို႕လာ၊
ခဏတာ ျမနာ၀ါ သူရပ္။
ေရလယ္ ေစတီရိပ္ကို
ဦးထိပ္ ရိုကပ္။

မုန္တိုင္းထန္တဲ့လွ်င္
ေလွ ေဗဒါ လိွမ့္လူး။
ျမစ္ဦးေဗြတြင္
မိုးသက္ကယ္ဆင္ လမ္းစဥ္ပိတ္ဖံုး။

ကိုယ္ထီး ေဖာ္မပါဘဲ
ထိတ္ပ်ာလို႔ ႏုံး။

၀ဲကေတာ့ လည္တဲ့လွ်င္
ေလွ ေဗဒါ လိွမ့္လူး။

ျမစ္ဦးေဗြတြင္
ရက္ပန္းငယ္ဆင္၊ အားအင္ႏွင့္ေခြရစ္
ေရမွာ ေဗဒါျမဳပ္ေအာင္
စုပ္တဲ့လိုနစ္။

မုန္တိုင္းတဲ့ ေတြ႕ၾကံဳ
ျမစ္ေဗြ ရစ္ေခြလွဲ႕
၀ဲႏွင့္လည္းဆံု
လိႈင္းဖံုဖံု ၀ိုင္းအံုတားဆီး။

ေရသာ ေလသာ ရျပန္ငဲ့
ေလွနာ၀ါ ေဗဒါျမငယ္
ဘ၀ခရီး။        ။
                                                                   ၾကည္ေအး
                                                                   တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၂
                                                                   ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္မွ




အျငင္း

“ေ၀ဟင္မွာ ေရႊမင္ေျပာက္
ၾကယ္အေတာက္ ၾကယ္အေျပာင္
ေရတြက္ရေအာင္။

ၾကယ္ပြင့္ကုန္ေအာင္
မယ္ေမာင္ခ်စ္တမ္း” လို႔ဆိုေတာ့
သူ႕ႏွင္းဆီပြင့္ႏႈတ္ခမ္းမွာ
အျပံဳးေယာင္ေယာင္သမ္းလို႔
ေခါင္းတြင္တြင္ယမ္း။    ။

“ပင္လယ္မွာ ေမ့တေမာ
ေလွေမ်ာနဲ႔ ေရမွာပါ။
ခ်စ္စို႔ေနာ္ ေပ်ာ္စို႔လား
ႏွစ္ပါးၾကင္နာ။

ခရီးဆံုးတိုင္သာ
ဟိုမွာဘက္ကမ္း”လို႔ဆိုေတာ့
သူ႕ႏွင္းဆီပြင့္ႏႈတ္ခမ္းမွာ
အျပံဳးလိုလိုသမ္းလို႔
ေခါင္းတြင္တြင္ယမ္း။    ။

ခ်စ္ကဗ်ာ ကုန္စင္ထပ္လို႔
တန္႔ရပ္ မိႈင္ေတြေ၀။

“ခ်စ္လွည့္ပါ” သည္တစ္လံုးကို
သူ႕ျပံဳးလႊာ စိတ္မွာတမ္းလို႔
ယမ္းေယာင္မိေပ။

သူ႔စိတ္မွာေထြ၊ အေျဖႏွင့္သက္ျပင္း
ထပ္ခါခါ ဘာသာျငင္းတယ္
“ဟင္းအင္း ဟင္းအင္း”တဲ့။      ။

ရင္တြင္းမွာ လိႈင္းလိပ္လို႔
တရိပ္ရိပ္ ေ၀ဒနာ
စိုက္ေငး ေတြေ၀ရႈမိ
ခ်စ္သူ႕မ်က္ႏွာ။
သူလဲ ေထြလာ
မူရာလ်ႏြမ္း။
အားအယူ မွားရွဴသက္နဲ႔
သူ မ်က္ရည္လ်မ္း။      ။

“ေမ့လိုက္ေတာ့ သက္ေ၀ရယ္” တဲ့
သူတစ္ဖန္ ဆိုျပန္ရက္တယ္
စိတ္စက္အေျပ။

“ခ်စ္ႀကိဳးကိုေျဖ
ေမ့ေနမယ္ထင္လား” လို႔ ေမးေတာ့
ခ်ဳပ္တည္း သူမႏိုင္နဲ႔
ယိမ္းယိုင္ လိုက္အေလ်ာမွာ
ေမာလႈသနား။           ။

ခ်စ္သူကို ပိုက္ေထြးလို႔
စိတ္ေအး ဘ၀င္၀ယ္။

“တြက္မႏိုင္ ေရမဆံုးတဲ့
ၾကယ္ျပံဳးၾကယ္ေျပာင္တို႔
ေရရေအာင္ ေလွအလူး
ကူးစို႔ပင္လယ္” လို႔ဆိုျပန္ေတာ့
ရွက္အားၾကြယ္ၾကြယ္
ငိုတရယ္ ခ်က္ခ်င္း။

ၾကားျပန္ပါ မူရာျငင္း
“ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း”တဲ့။        ။
                                                                   ၾကည္ေအး
                                                                   တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၃၊ ၁၉၄၇
                                                                    ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွ


မိုးတိမ္ကိုမွာ

တစ္ကိုယ္ေငးမိရဲ႕
အေတြးဟိုသည္ခုန္လို႔
ေႏြအကုန္ ကဆုန္ကူးရင္ျဖင့္
ရူး မိမိ ဘ၀င္မွာ။

အို နီလာလို ၾကည္ျပာခိုးမွာ
တိမ္ခိုးေတြညိွဳ႕
စိမ့္သည္းလိႈက္ဖို အလိုလို
စာဆို မ်က္ရည္စို႔မိေပါ့
တစ္ၿမိဳ႕ေန တစ္ေျမဖြားေပမို႔
ျပစ္မယူ ခ်စ္သူသြားေပအံု႕
သနားၾကင္နာပိုနဲ႕
စကားထင္ရာဆိုမိေတာ့
သည္မယ့္လို တငိုတမ္းရယ္နဲ႔
သူလဲေလ ပူေ၀ႏြမ္းေပလိမ့္မယ္
ေမာင့္ဌာနီ ေျမာက္ဆီလြမ္းကာပ
လွမ္းေမွ်ာ္မိပါ။
ၾကာၾကာေလ အေနေ၀းေသာ္လည္း
အေတြးခ်င္းျဖင့္ ႏွစ္ကိုယ္ဆံု
ခ်ဳိျမအျပံဳး ၾကင္မဆံုးသူမို႔
စိတ္လံုး မယ္သာပံုခဲ့
ယံုသူကို ဆံုတူေတြ႕ခ်င္လို႔
တိမ္ေပြေပြ ေလအေ၀ွ႔မွာ
ေျမာက္ေျမဆီ ေအာက္ေျခေရႊ႕ျပန္ေတာ့
“သည္ေမ့ သခင္ကိုျဖင့္
တျမင္ျမင္ ျမင္ေယာင္မွန္းေနလို႔
ခင္းသာရင္ ရြာစဥ္တန္းကိုျဖင့္
ၾကားလုိက္ပါ့ တိမ္ျပာရယ္” လို႔
အမွာလက္ေဆာင္ပါး။
မယ့္ကိုယ္စား သြားရွာတဲ့တိမ္ညိဳ
ေျမာက္ဆီကို ၿပိဳေပါ့
စိုစိုရႊဲရႊဲ မိုးေပါက္ေတြႀကဲလိမ့္
တသဲသဲေလ ညိဳမယ္ေပါ့ေ၀ဟင္လံုး
မိုးဟန္ျပင္ဆံုးႏိုင္ဘု
ျပံဳးမိေနစဥ္
အိပ္မက္ တယဥ္ယဥ္ေပါ့
သည္ေဗြမွာ ေထြရာေတြးပါမိ
ေမးရွာလည္း သူလည္းေလ
“မိုးေဆြရယ္ ညိဳ႕ေမလ်ရာက
လြမ္းေမာင့္ကို ပန္းေအာင္ တေလသလား” လို႔
တိ္မ္ေျမျပာ မိလႅာေႏွာရယ္က
စကားလႊာ ၾကားမွာတဲ့သေဘာကို
ေျပာႏိုင္ပါ့မလား။        ။
                                                                   ၾကည္ေအး
                                                                   တာရာမဂၢဇင္း၊ အတဲြ ၂၊ အမွတ္ ၄
                                                                   ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္ကဗ်ာစာအုပ္မွ


အို လြမ္းသူရယ္

အို လြမ္းသူရယ္
ျပံဳးမူပ်က္၍၊ မ်က္ရည္ေ၀႔ႏွင့္
ေမ့ေလ်ာ့သႏွင့္၊ စိတ္လံုးလြင့္သည္
ေၾကြရင့္မည္ႏွယ္၊ တအားငယ္သည္
ဘယ္သခင့္တြက္ ျဖစ္သနည္း။

ျပတင္း၀၀ယ္
ၿငိမ္လွလြန္းသည္၊ ေက်ာက္ရုပ္တည္သို႔
မႈန္ရည္ႏြမ္းေအာင္၊ စိမ္းယမ္းေယာင္ႏွင့္
ေၾကာင္၍ရပ္ေနပါတကား။      ။
ရင္မွပြင့္သည့္
ေၾကာက္ခ်င့္စဖြယ္ သက္ျပင္းမ်ား။       ။
ေလ၀ယ္လြင့္သည့္
ညိဳရင့္ဆံပင္ ေရႊမွ်င္လိႈင္း။       ။

သည္ႏွစ္ခုသာ
လြမ္းသူ႔ပတ္လည္၊ လႈပ္ရွားသည္တည့္၊
အို လြမ္းသူရယ္
ပူသည္ကို ေဖ်ာက္၊ ေၾကာက္သည္ကိုပယ္
စိတ္၀ယ္မေလွ်ာ့၊ ေစာင့္ဦးေတာ့ေလာ့။

တစ္ေန႔ေန႔မွာ
ေတြ႔မည္ရႊင္ခ်ဳိ၊ သခင္ကိုတည့္
ေမ့ကိုမုန္းထား၊ အေ၀းသြားလည္း
လြင့္ပါးမရွည္၊ ျပန္ခဲ့သည္က
ေစာင့္သည္ေတြ႔မူ၊ ခ်စ္စိတ္ဆူႏွင့္
လြမ္းသူေရွ႕ေမွာက္၊ သူဒူးေထာက္လိမ့္။

သည္အခါမွာ
ၾကာႏႈတ္အျပံဳး၊ ျဖဴႏွလံုးႏွင့္
မရုန္းမပယ္၊ ငိုတရယ္လွ်င္
စင္ၾကယ္ခြင့္လႊတ္၊ ခ်စ္သက္မွတ္ကို
ၾကည္ညြတ္ခ်၀န္၊ သခင္ ပန္က
ျပန္လည္လိုလိုက္၊ ခ်စ္သူမိုက္ကို
ေထြးပိုက္ပါယူ၊ အို လြမ္းသူရယ္။         ။
                                                                             ၾကည္ေအး
                                                                             တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၆
                                                                             ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွ

တသက္သက္

အမိုက္ေမွာင္တြင္း
တေယာင္ယမ္းယမ္း၊ ေဖြရွာစမ္းေသာ္
လမ္းပန္းမေတြ႕ မူးမိုက္ေမ့လည္း
လဲ၍ေနရာ၊ တြားသြားကာလွ်င္
ေရွ႕သာအတင္း၊ ဇြတ္တိုးျခင္းျဖင့္
အလင္းလိုက္လံ ရွာသည္တကား။
ငါ့ကိုယ္လက္ကို
ျပက္ရယ္ေပ်ာ္ပါး၊ လူအမ်ားလွ်င္
ျဖတ္သြားေက်ာ္နင္း၊ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းက
တင္း၍ခံယူ၊ မညည္းညဴလည္း
သည္းအူနာၾကည္း၊ ဒဏ္ရာသည္းသည္
ေသြးလည္း အလိမ္းလိမ္းကပ္၏ ။

သက္ရိႈက္ပန္းစြာ
လမ္းခုလတ္တြင္၊ ေရးေရးျမင္သည္
ေရႊစင္လိုေတာက္၊ေငြေျပာက္လိုထိန္
စိန္တႏႈန္းျခယ္၊ ငါလွ်င္ကယ္အံ့
ျဖဴၾကယ္တစ္ပြင့္ လက္သတည္း။

ရႊန္းရႊန္းပသည္
ၾကယ္တစ္ပြင့္ျပက္၊ ေရာင္ျခည္လက္ကား
ေ၀သက္ခ်စ္သူ၊ ႀကိဳအယူမွာ
ေမႊးၾကဴနီရင့္၊ ႏွင္းဆီပြင့္လွ်င္
ျမင့္ျမတ္ႏွလံုး၊ ပုလဲကံုးလွစ္
ျပံဳးသည့္အလင္းေရာင္တကား။

ခ်စ္သူေျခရင္း
စင္းေလ်ာင္းရာမွ၊ အားယူထေသာ္
ထူမႀကိဳေထြး၊ သူ႔ကိုယ္ေႏြးကို
ေမွး၍ရပ္စဥ္၊ အားသစ္၀င္သည္
စိမ့္က်င္အသည္း၊ ၀မ္းပန္းနည္းႏွင့္
ေပ်ာ္လည္းရယ္ကာ၊ တုန္လႈပ္စြာလွ်င္
သည္ခါက်မွ၊မ်က္ရည္က်သတည္း။     ။
                                                                             ၾကည္ေအး
                                                                             တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၇
                                                                             ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွ


ဘ၀ေဟာင္းက ခ်စ္သူ

ညေနေအးမွာျဖင့္
ေဆြးမိသလိုလိုနဲ႔
စာဆိုေမာင္ တ ေယာင္ယမ္းရယ္နဲ႔
ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္ တစ္ကိုယ္တမ္းေပေပါ့
ဘယ္ခ်စ္သူ ႀကိဳယူကမ္းမယ္လဲ
ေျခလွမ္းက မသြက္ခ်င္။

အလို ဘုရားသာပ
ဆိုးမွားေတြေ၀ေၾကာင္မိ
ညိဳေမွာင္ေမွာင္ ႏွင္းရည္သိပ္ပါတဲ့
လမ္းေျမွာင္ေျမွာင္သစ္ပင္ရိပ္မွာလ
အိပ္မက္ထင္စရာပ
ကညာယဥ္ ျပာျပာညက္ရယ္က
ပ်ာကရာ ေျပးလာထြက္ပါလို႔
ငိုတရယ္ ႏႈတ္ဆက္
လွမ္းဘက္ခင္မင္။

“အို ျပံဳးေယာင္ျပပါေမာင့္
ကြဲရၾကာေလၿပီ”တဲ့
ဆည္မေျပ ခ်ဳပ္မတည္းႏိုင္လို႔
ငိုညည္းေနရွာေတာ့
ထိတ္ပ်ာပ်ာ စိတ္သာမ်ားမိပါရဲ႕
ၾကံဳသူကို ပံုတူမွားရွာထင့္
သနားၿငိမ္ေနေတာင္မွ
“ေမ့ေမာင္ရယ္ ေကြ႕ေရွာင္တိမ္းရက္ေပ့
စိမ္းေမ့ၿပီေပါ့ ဟင္”တဲ့
ျပစ္တင္လို႔မဆံုး။

အေတြးခက္ပါရဲ႕
ေအးကြက္မျမင္ၿပီဘု
ယခင္ဆီ ျပန္လည္မွန္းေသာ္လဲ
ဘယ္ခါ၀ယ္ ဘယ္စခန္းဆီက
ဘယ္ေညာင္ေရ ဆုယူသြန္းပါ၍
ခ်စ္ပန္္းႏွစ္ကိုယ္ ဆင္ခဲ့တယ္လို႔
မျမင္ႏိုင္ စိတ္သာပ်က္မိပါရဲ႕
ေခါင္းညင္သာခါကာထြက္ခံရ
သူ႕ခမ်ာ လြမ္းရာခက္ရွာေပါ့
ၾကက္ေသ ေသလို႔ ႏံုးရာက
(ေစာင့္ရွာသူမွာ) မ်က္ရည္နဲ႕ျပံဳး။        ။
                                                                             ၾကည္ေအး
                                                                             တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၈
                                                                             ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွ


ဘ၀ကူး

မိုးရြာၿပီးစ
ေျမႀကီးညံ့သိပ္၊ တိမ္ရိပ္ေမွာင္ေဖ်ာ့
ညႊတ္ေကာ့သစ္ရြက္၊ ေရစက္စက္ေအာက္
မိုးသက္ေလမွာ ေမတစ္ေယာက္တည္း။

ျမစ္ေရစပ္၌
မတ္ရပ္တင္းေတာင့္၊ ရင္ဟင္းလင္းဟ
ေငြကြင္းဂယက္၊ ေျခကိုပက္မွ
ပင့္သက္ရိႈက္ငင္၊ ေလ်ာ့ဆံပင္လည္း
ေလတြင္ေျပးသြား၊ လြင့္ပါးလိုက္တာ။

လူရိပ္ေရးေရး
ကေလးငိုသံ၊ ေတးဆိုဟန္လို
အသံဗလံ၊ ျမစ္ေရလွ်ံမွာ
စုန္ဆန္ေမွ်ာစီး၊ တီးတိုးညဥ္းလာ
အနီးကပ္ေအာ္၊ လိုက္ခဲ့ေခၚလို
ရမ္းေရာ္စိတ္ညစ္၊ မူးရစ္ရစ္ျမင္
ေျပာင္းသစ္ၿမိဳ႕ရြာ တစ္ဖက္ကမ္း။

သတိေ၀့လည္
ေမ့ေလ်ာ့ျဖည္းညင္း၊ ေရကိုဆင္းၿပီး
စမ္းနင္းေလွ်ာက္ခဲ့၊ ေက်ာက္ပဲ့ရြဲ႕စူး
မူးနစ္မြန္းေနာက္၊ လြယ္ကူေရာက္သည္
ေရေအာက္ျဖတ္လမ္း တိတ္တခိုး။       ။
                                                                             ၾကည္ေအး
                                                                             တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၃
                                                                             အမွတ္ ၁၈၊ ၁၉၄၉
                                                                             ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွ



ရွင့္ ကဗ်ာဆရာ

သူ႕နားကပ္ၿပီး
စပ္စမ္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္။

သူက ျပံဳး၍
ကုန္းကာလွမ္းခူး၊ ရြက္စိမ္းဆူးနီ
အဖူးၾကမ္းၾကမ္း၊ ေတာရိုင္းပန္္းလို
နမ္းလိုက္သည္ႏွင့္၊ ခ်က္ခ်င္းပြင့္လာ
ပုလဲ၀ါ၀ါ၊ သဇင္လႊာသို႔ေျပာင္းလဲသြား၏ ။
“ကဗ်ာစပ္ေလ
ထပ္ဖို႔ကာရန္၊ အသံရွာေလ
စာလံုးစကၠဴ၊ ခဲတံယူေလ”။

သူထြက္သြားၿပီး
ၿမိဳင္ၾကားေက်ာက္စက္၊ ေရတစ္စက္ကို
လက္ႏွင့္ေတာက္ရာ၊ စိတ္စိတ္ဖြာၿပီး
ဆပ္ျပာပူေဖာင္း၊ အျဖစ္ေျပာင္းသြား
ေကာင္းကင္သို႔လြင့္၊ အေရာင္ရင့္လာ
တိမ္ႏွင့္ၿငိတြယ္၊ ၾကယ္ေတြျဖစ္သြား
မ်က္ေမွာင္ကုပ္မိ
“ဘာလုပ္ေနတာလဲကြယ္”။

သူ တိတ္ဆိတ္စြာ
ရိပ္ေျပာက္ျမက္ခင္း၊ ေလဟင္းလင္းမွာ
သက္ျပင္းညင္သာ၊ ေမာေျဖလာသည္
ကဗ်ာမစပ္တတ္ဘူးလား။       ။
                                                          ၾကည္ေအး
                                                          တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၁၉
                                                          ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွ


တေစ ၦ

အိပ္လို႔မရ
ညႀကီး မင္းႀကီး၊ ထၿပီးထိုင္ေန
ေမြ႕ရာေတြလည္း၊ ေၾကမြတြန္႔လိပ္
သိပ္စိတ္ညစ္တယ္၊သတိျပယ္လြင့္
ခိုတြယ္စရာ၊ အတည္မက်။

အျပင္ဘက္မွာ
သစ္ရြက္ေတြၾကား၊ ၾကယ္ေလးငါးပြင့္
စကားပင္အို၊ ကန္ေရစိုစြတ္
ဟိုမွာလႈပ္လႈပ္၊ ငုပ္တုတ္လက္ကမ္း
စမ္းေလွ်ာက္သြားေန၊ ျမက္ခ်ဳံေတြထဲ
တေစ ၦ ငါကိုယ္တိုင္ပါပဲ။

ခုတင္ေျခရင္း
ျဖည္းနင္းရွပ္ရွပ္၊ မတ္တတ္ထလိုက္
ခန္း၀ကိုလာ၊ ၀ရန္တာမွာ
သည္မွာတစ္ေယာက္၊ တေစ ၦေျခာက္လွန္႔
ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ၾကည့္၊ မ်က္ႏွာလွည့္စမ္း
တည့္တည့္လွမ္းျမင္၊ ေအာ္ငိုခ်င္မိ
တစ္ဆင္တည္းပဲ သူႏွင့္ငါ။

ျမစ္နက္ထဲမွာ
ငါေရနစ္ျမဳပ္၊ ခ်မ္းၿပီးကုပ္ေန
ကုကၠိဳကိုင္းၾကား၊ ငါ ေနနားလိုက္
ဘုရားေရွ႕ေမွာက္၊ ဒူးေထာက္ေရာက္ျပန္။

ေမာပန္းလ်ႏွင့္
တစ္ေယာက္ေသာ ငါ၊ ငါမ်ားစြာမွ
ထလာလြင့္ပါး၊ ေမာင့္အနားကို
စကားေထြရာ၊ ငိုသံပါႏွင့္
ဘာမွမၾကား၊ ေမာင့္အနားကို
“ထသြားစို႔ဆို၊ ေမ့ကိုအိပ္မက္
မမက္ဘူးလား”၊ တေစ ၦျဖားေယာင္း
မႈန္မႊားစိတ္၀ယ္ အရိပ္ထင္။    
ၾကည္ေအး
တာရာမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၃၊
အမွတ္ ၂၀၊ ၁၉၄၇
                                                                   ၾကည္ေအး၏ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မွ


ေခတ္က်န္ကဗ်ာမ်ားဆိုဒ္ မွ ျပန္လည္ကူးယူမွ်ေဝပါသည္